|
Vorig
weekend stond Maastricht in het teken van de Jazz en aanverwante
genres muziek. Wat ooit bescheiden als het JekerJazz Festival van
start ging in het fraaie Jekerkwartier, werd sinds 2003 opgevolgd
door Jazz Maastricht met de ambitie om een internationaal
muziekfeest neer te zetten.
Dat
men daarvoor naar theaters en gezellige cafes kon gaan lag voor
de hand, maar dat ook een winkelcentrum als decor kon dienen, was
op z'n zachtst uitgedrukt een vreemde ervaring. Nietsvermoedend
en met volslagen tegenzin reed uw Gloriette-verslaggever naar de
Brusselse Poort voor enkele boodschappen die door het thuisfront
als hoogst noodzakelijk werden beschouwd. Er was dus geen
ontkomen aan om me op de drukste winkeldag van de week in de
massa mensen, winkelwagentjes en ongeleide projectielen (lees:
kinderen) te begeven. De eerste de beste supermarkt bood echter
niet waarvoor ik luttele minuten eerder met moeite een
parkeerplaatsje had veroverd, de minzame reactie van de
vakkenvuller "helaas, dat krijgen we dinsdag pas weer"
drukte vervolgens hevig op mijn toch al uit de sloffen neigende
humeur. En om me heen krioelden tientallen winkelende mensen
getooid met dwarse te volle karretjes, in haast gekriebelde
boodschappenlijstjes, (on)geduldige wederhelften en brandende
vragen zoals "wat eten we vanavond?", "is er nog
plaats in de diepvries?" of de toepasselijke retoriek van
"wat doen we hier in hemelsnaam?"
Let
op de kleintjes
Zo vervolgde ik mijn weg naar die andere
en als XXL aangeduide supermarkt waar elk bezoek geregeld
uitmondt in stijgende verbazing omtrent ons algemeen aanvaard
consumentengedrag en navenant behoeftepatroon. U, als
Gloriette-lezer en waarschijnlijk trotse inwoner van groenrijke
rustminnende woonkernen rondom de grote stad, kunt zich mijn
ontsteltenis toch wel een beetje voorstellen? Deze
gemoedstoestand werd ineens naar een nieuwe dimensie getrokken
door de klanken van onvervalste live muziek a la Django
Reinhardt, de wereldberoemde Belgische zigeunergitarist. Mijn
benen liepen automatisch in de richting van de muziek, maar in
eerste instantie zag ik niks bijzonders, behalve de al eerder
geschetste taferelen die een winkelcentrum op zaterdag niet eens
gewoon stereo, maar compleet in "dolby surround"
typeren! En toen had ik ze in het vizier, op een podium tegenover
de kassa's van Neerlands ruimst gesorteerde winkel waar verdwalen
en verdwazen eerder regel dan uitzondering is. Oh. Niet te
geloven! Zulke mooie muziek in deze omgeving, hoe bestaat het?
Ineens schoot te binnen dat dit optreden wellicht met Jazz
Maastricht verbonden kon zijn en dat het winkelcentrum, zoals
elders in het kloppend hart van de Bourgondische stad gebeurde,
deelgenoot wou zijn en maken. Maar dan nog, toch niet aan het
eind van de kassa's, waar mensen hun boodschappen inladen, zich
rondom paktafels scharen, kassabonnen nakijken en bevrijd van hun
zaterdags juk opgelucht huiswaarts togen? In lichte shock begaf
ik me temidden van de winkelende menigte, op zoek naar wat het
thuisfront zo vreselijk noodzakelijk achtte. Onderwijl drongen de
klanken van de Gypsy Jazz steeds dieper door in mijn verstoord
gemoed, waar ze als zalf op een lichte wonde balsemden en
heelden. Eenmaal bij de kassa nam ik een besluit. Hier moest ik
het fijne van weten, voor de Gloriette!
Lollo
Meier en Andre Donni
Al snel raakte ik in gesprek met de
vrouw van de gitarist, Susan Janssen. Haar man, Lollo Meier, is
een begenadigd zigeunermuzikant uit Born die in de stijl van
Django Reinhardt een geheel eigen geluid heeft ontwikkeld en
inmiddels door heel Europa waardering en bekendheid geniet. Samen
met de Belgische klarinettist Andre Donni soleert hij afwisselend
in het Lollo Meier Quartet, waarvan ook ritmegitarist Bram van Es
en bassist Jef van Gool deel uitmaken. Een tweede thuis is het
bruisende Londen en Engeland, waar de Gypsy Jazz een grote
aanhang kent en muzikanten met passende egards ontvangen worden.
Daarom was hun presentatie in het winkelcentrum enigszins
ontluisterend, ook voor meegereisde vrienden en andere
belangstellenden die het jammer vonden dat het podium zo
ongelukkig gesitueerd was zonder gelegenheid voor mensen om
rustig te zitten, te luisteren en te genieten. Desalniettemin
kweten de vier muzikanten zich professioneel van hun taak en
brachten ze een hartverwarmend repertoire dat ook op de nieuwste
CD van het Lollo Meier Quartet, "Hondarribia" te
beluisteren is, een fraaie collectie van veertien bekende en
eigen composities, waaronder het mooie "Nuages"
(wolken) van Django Reinhardt.
Terug
naar overzicht
|